Emeklilik, bir müddet çalışan kişinin çalışamaz duruma geldiği yaşlarda devlet tarafından aylığa bağlanmasıdır.
Diğer bir değişle emekli aylığı; yaşlılık aylığıdır. Yaşın ilerlemesi nedeniyle çalışma gücünün azalması sonucu gelir kaybına uğrayan sigortalıların geçimlerini sağlamak amacıyla kurulmuş yaşlılık sigortasından bağlanan aylıktır.
Sosyal Devletin çalışamaz durumdaki yaşlılara verdiği bu hakkı 38-40’lı yaşlara indirmek her şeyden önce amacın dışına çıkmak, amacın mantığından uzaklaşmak demektir.
Devlet, orta yaşta emekli olup, yeni bir işte çalışmaya başlayanı veya başlayabilecek olanı değil, çalışamayacak durumda olanı koruma altına almalıdır. Bunun için de yapılması gereken, üst yaştan başlayarak yukarıdan aşağıya doğru gün sayısına nispetli ücretlendirmeyle ve daha az prim gün sayısı üzerinden belirli bir yaş seviyesine kadar kişilere emeklilik hakkı tanımak olmalıdır. 1999 yılı öncesi sigortalı olup, 5 bin işgünü dolduran 38 yaşında bir bayan emekli olabilirken, kişi 60 yaşında olup 5 bin işgünü doldursa da 20 yıllık sigortalık süresi yoksa emekli olamıyorsa bu sistem doğru bir sistem değildir!
Sosyal Devlet, herkese yaşayabileceği miktarda bir maaş bağlamalı ancak bunu da bir mantığa bağlamalıdır. Gelişmiş batı ülkelerinde iş bulamayan, işsizlere iş buluncaya kadar işsizlik ücreti ödenmektedir. Doğru olan budur. İşi olmayana, çalışamayacak durumda olanlar öncelikle dikkate alınmalıdır. Yoksa, oylarına ihtiyaç duyulduğu ve direndikleri için orta yaşlardaki insanlara emeklilik hakkı tanımak doğru değildir. Üstelik bu durum aynı zamanda daha önce gününü doldurmuş ve çok daha yukarıda yaşları olmasına rağmen bugüne kadar emekli olamayanlara da bir haksızlıktır.
Demokrasilerde, organize olmuş kitleler zaman zaman iktidarlara dayattıkları bazı haksız taleplerden böylesine sonuç alabiliyorlar.
Sonrasında da devlet altından kalkamayınca bu kez de kantarın topuzu kaçıyor..
