Tam elli üç yıl sonra Öğretmen ve öğrencisi buluştu, duygusal anlar yaşandı.
1960 yılında Veliköy ilkokuluna öğretmen olarak atanan Gülçin Kaplan yıllardır kendisine ulaşmak isteyen öğrencisi yazar Metin Topçu’ya unutamayacağı bir mutluluk yaşattı.
Tedavi için Marmaris’ten Ordu’ya gelen Gülçin KAPLAN ilk görev yeri olan Rize’nin Veliköyünü görmek istediğini belirttiği eski komşu ile birlikte Rizeye bir ziyaret gerçekleştirdi.
Veliköyünde eski tanıdıkları vasıtası ile Metin Topçu’ya ulaşan Gülçin KAPLAN öğrencisi ve ailesine unutulmaz bir anı bıraktı.
53 sene önce 3 sınıfta öğretmeni olan Gülçin KAPLAN’I karşısında gören Metin Topçu “Yıllarca aradım. Hakkında çeşitli yazılar yazdım.Hasretimi o yazılar ile gidermeye çalıştım.Ama bugüne kadar bir araya gelip hasret giderememiştim. Gülçin hocamı hayatımda hiçbir zaman unutmadım. çok büyük emekleri var. Ufkumu açan beni bugünlere getiren odur.Köşe yazıları yazdım.Gülçin Ana isimli bir hikayeyi bitirmek üzereyim.Ama hasret yazı ile giderilmiyor. Dünyanın en büyük mutluluğunu yaşıyorum şu anda. Mutluluğumu kelimelerle ifade etmem mümkün değil. Bu olayda önemli bir mesaj var aslında. İlkeli, bilgili, bilge kişi bir öğretmenin neler yapabileceğinin kanıtı saygıdeğer eli öpülesi öğretmenin Gülçin anamdır. O benim öz anam gibidir. Başka bir ifade bulamıyorum. Allah onu sevenlerine bağışlasın.Ömrünü uzun etsin. Benimde o sevgi ve hürmetim hep böyle devam etsin diyorum” dedi
53 üç sene sonra öğrencilerine kavuşan GÜLÇİN KAPLAN“Her insan hayatında bir çok ilkler vardır. Bunlar asla unutulmaz. Benimde unutmam mümkün olmayan en unutulmaz ilkim aşık olduğum mesleğime başladığım gün ve günlerdi. Henüz on sekiz yaşında tamamen yabancısı olduğum bir köye tayin edilmiştim. İki sınıf 74 öğrencim vardı. Sınıfa girdiğim ilk dakikada bütün kaygılarım uçup gitmiş, bu tertemiz köy çocuklarının bana büyük bir sevgi ile bağlanacaklarını anlamış, bütün gücümle onarlı yetiştirmeye yoğunlaşmıştım.
Neler yaptım, nasıl yaptım hala anlamış değilim.
Müfettişe verdiğim ilk teftişte “gereğinin fazlası ile yapıldığını, çocukların durumunun çok iyi olduğunu” söylediğinde sevinçten adeta havalara uçmuştum.
Bir güzel yıl geçmişti. Bir felaket nedeniyle memleketime tayinim çıkmıştı. Köyümden ve çocuklarımdan ayrılmak çok zordu. Uzun yıllar geçti. Öğrencilerimden birinden bir telefon geldi.
Çok duygulu bir konuşma idi. Bu konuşma küllenmeye yüz tutmuş hatıralarımı yeninden korlaştırdı.
Köyümü ve bulabildiğim çocuklarımı görmek için fırsat yaratmaya çalıştım.
Hayat bu, her istediğin istediğin anda olmuyor ki…
Nihayet birkaç gün önce bu fırsatı yakaladım. Büyük heyecanla köyüme koştum. Birkaç yıldır telefonla konuştuğum çok vefalı öğrencim Nedim İslamoğlu bizi karşıladı.
Evine götürdü . Çocuklarımın yuvalarını görmek mutluluklarına şahit olmak bambaşka bir duygu.
Bu arada bende ayrı bir yeri olan, hiç unutmadığım öğrencim Metin Topçu’nun da adresini bulup onunla da kucaklaştık. Sanki ilk gün gördüğüm küçük Metin karşımda idi.
Ağlamakla sevinmek arasında, ne olduğunu anlamadığım bambaşka duygular içinde çalkalanıp durdum.
Evini, sevgili gelinimin güler yüzünü , evlatlarının fotoğraflarını görmek bana sevinçlerin en büyüğünü yaşattı. Bugünleri gösterdiği için yüce Mevla’ma binlerce şükür ediyorum.
Artık onlardan ayrılmam mümkün değil. Zira onlar benim bir parçam,sevgilim, her şeyim” dedi
