45 yıl önce güneşli bir günde başlayan iş mücadelem dün itibari ile sonlandı.

Emekli oldum.

Hüzünlüyüm…

Tarifi imkansız duygular içindeyim.

Zannedersem bu konuda duygu ve düşüncelerini zaman zaman paylaşacağım.

Çok etkilendim çünkü..

Bana göre iş yeri çoluk çocuğumdu,anamdı babamdı…

Bu temele oturtulan düşünce çok yazdıracak bana…

Tam tamına 45 sene çoluk çocuğumla iş yeri kadar beraber olmadım…

İş yeri, iş arkadaşları her şeyimdi…

Çalışma hayatım boyunca iş yerinin bana verdiklerini ödemeye çalıştım.

Becerebildim mi açıkçası bilmiyorum…

Şunu biliyorum, kimse bunu hakkıyla ödeyemez.

Çünkü iş ve işyeri  her şeydir bana göre…

O nedenle “çocuğumdu,anamdı babamdı” dedim.

En son çalıştığım iş yeri Gündoğdu Çay Fabrikası…

Birbirinde değerli işçi ve memurlarla çalıştım.

Verimli değildim… Küskündüm biraz… Ki haksızdım.

İnsan çoluk çocuğuna,anasına babasına küsebilir mi?

O nedenle haksızım dedim…

Dün mesai arkadaşlarımla vedalaştım…

Tümünü çok sevmiştim…

Ayrılmak, ayrı kalmak aklımdan geçmiyordu ama gün geldi çattı ve bu çok sevdiğim mesai arkadaşlarımdan ayrıldım…

İlgileri saygıları çok ama çok güzeldi.

Umarım aynı şekilde bende onlara karşılık verebildim.

Kapıya kadar uğurlamaları çok duygulandırdı beni.

Göz yaşlarım içimde dışımda sel gibiydi…

Şimdi aklımda bir soru var.

Yeni bir hayata gün doğar mı?

Doğarsa, çoluk çocuğuma, anama, babama(babam rahmetli olmuş) yeterli zaman kalacak mı?

Onları daha yakından tanımak ve bu suretle ayrıldığım iş arkadaşlarımın bana verdiği hüznü biraz olsun hafifletecek zamanım olacak mı?

Çok zor, ama deneyeceğim…

Allaha ısmarladık işim, işyerim, çok saygı değer işçi ve memur arkadaşlarım.

Size ömür boyu başarılar dilerim…

Sevgi ve saygılarımla…

HABER BİLGİLERİ

Bu haber 01 Nisan 2015, 19:09 tarihinde Köşe Yazarları, Yazar 1 kategorisinde yayınlandı.

OKUNMA

Bu Haber 283 Kez Okunmuş..

PAYLAŞ

ETİKETLER

YORUM YAZIN